De sloppenwijk van Kampala

Vanavond vliegen we om 23.30 uur naar huis. De nacht gebruiken we dus om terug naar huis te vliegen naar ons koude kikkerland.
Ik ben al gewaarschuwd dat het koud zal zijn!
Ik ben blij dat ik mijn flanellen overtrek net voor vertrek over mijn dekbed heb gedaan!
Maar eerst nog een bezoek aan de sloppenwijk van Kampala.
Loek zijn zoon heeft 2 jaar geleden ook een rondreis door Uganda gedaan met Matoketours. Daar had hij Martin als reisleider.
Op zijn laatste dag vertelde Martin dat hij een project steunde in de sloppenwijk. David was hier door zo geraakt zonder het gezien te hebben dat hij bij terugkomst in Nederland een aktie op touw zette.
Dit geldbedrag is Loek onze 76 jarige bioloog gaan brengen een dag voor onze reis begon.
Hij vroeg aan ons op de eerste reisdag of wij dit project ook niet wilde zien als we weer terug in Kampala zijn. We willen dit allemaal graag zien en vandaag is het dan zover.
Martin komt naar ons hotel en verteld ons er wat over.
Bosco is opgegroeid in deze sloppenwijk en heeft door muziek te maken zich wat op kunnen werken.
Nu zorgt hij voor ongeveer 75 straatkinderen dat ze naar school kunnen en een slaapplek hebben.
Mlisada, music to rescue heet het.
We arriveren daar na ongeveer een half uurtje rijden vanaf ons hotel.
We worden hartelijk ontvangen. Als de kinderen ons zien stormen ze op ons af en onze handen worden gegrepen om niet meer los te laten.
Een meisje drukt zich tegen Marischa aan alsof ze haar jaren gemist had.
2 mannen die opgroeid zijn in deze sloppenwijk nemen ons mee voor een wandeling.
Blanke mensen komen hier zelden of nooit en het word dan ook niet aangeraden om dit op eigen iniatief te doen.
De kinderen die aan ons hangen laten we achter.
We gaan door smalle straatje wat soms niet meer is als een open riool. De lucht slaat me regelmatig op de adem.
De vrouwen zijn aan de was of zijn op de grond grashoppers van hun vleugels aan het ontdoen.
Overal zie je deze vleugeltjes liggen of zie ik mensen lopen met plastic zakjes waar de sprinkhanen inzitten.
Loek deelt snoepjes uit aan de kinderen. Een van de meisjes die ziet dat ik een fototoestel vasthoud gaat als een volleerd model voor me poseren. Ik schat ze niet ouder als een jaar of acht. Ik laat haar even haar gang gaan. Als ik ze simpel al blij kan maken waarom dan ook niet.
We gaan naar de vrouw van Bosco die in een hele kleine ruimte les geeft aan een stel meisjes waarvan de moeders meest prostituee zijn. Weer word er voor ons gezongen en laten wij een Nederlands liedje horen. Ze vinden het prachtig!
We lopen door en ik verbaas me hier ook weer hoe vriendelijk de mensen zijn.
We gaan weer verder en keren dan terug naar Mlisada, we mogen zien hoe de meisjes slapen. Een slaapkamer met 4 stapelbedden en eentje van 3. Voor hier zier het er keurig uit. Ze hebben tenslotte allemaal een bed met een matras. Denk dat genoeg kinderen dat hier in Uganda dat niet eens hebben.
De jongens hun slaapkamer is Iers erger. Daar staan 11 stapelbedden dicht op elkaar.
Als we weer buiten komen moeten we gaan zitten. De kinderen komen weer op ons af en gaan bij ons zitten en willen niks liever als op je schoot kruipen.
We krijgen een optreden te zien van een door hun opgericht band, ze laten zien hoe hoog ze kunnen gaan met een menselijke pyramide. Het jongetje wat op mijn schoot zit word geroepen en laat ons zien hoe lenig hij is. Hij vouwt zich echt dubbel. Buiten de sloppenwijk treden ze op om zo wat geld op te halen.
Als hij klaar is komt hij meteen terug bij mij op schoot. Hij wil dat wit vel van me niks liever aanraken en heeft mijn chickenwings ook ontdekt.
Ook mijn fototoestel is erg in trek. Ik laat ze foto,s maken. Wat zijn ze trots!
Als we afscheid nemen geven we kleding en toiletartikelen die niet meer mee naar huis gaan hier af. Ze zijn er weg blij mee.
Marischa krijgt van een van de meisjes nog een zelfgeschreven brief. Zo lief!
Bella was ook nog gekomen en had haar zoontje Louis bij van 11 maanden. De kleine is net een mini B .A van de A-team.
We gaan terug naar het hotel en maken ons na de lunch klaar voor onze reis naar huis.
Om 5 uur worden we opgehaald, we gaan nu naar een hotel vlak bij de luchthaven voor ons afscheiddiner.
Als de chauffeurs de prijslijst zien zeggen ze wij eten niet mee. Natuurlijk bieden we als groep aan dat we ze vanavond vrij houden.
Alex besteld een hele vis, later verontschuldigd hij zich nog bij mij ik dat hij met de handen eet. Hij kan niet met mes en vork eten.
Nu is het tijd om afscheid te nemen.
Alex heeft moeite om van ons afscheid te nemen.
Ik bedank Alex, Richard en Bella uitvoerig. Ze hebben toch een groot deel van onze reis zo fijn gemaakt. We hadden geen betere kunnen wensen
Ik kijk terug op een super mooie reis!
Uganda bedankt en wie weet kom ik je nog eens opzoeken!
Marischa bedankt dat ik dat met jou samen heb mogen doen!