De gorilla's van dichtbij

Het is vandaag dinsdag 19 november, de wekker gaat om 5.30 uur. Ik heb heel slecht geslapen van de spanning. Gaan we ze zien? Hoe gaat mijn voet zich houden? Word het zwaar, enz enz.
Maar eindelijk is het dan zo ver.
Onze groep word in 2en gedeeld. Bernard en Hennie gaan met mij en marischa in de bus met Alex als chauffeur. Het begint al goed.
Als we de helling naar de weg nemen lukt het hem niet om boven te komen. We moeten uitstappen en hij moet in zijn achteruit terug om meer vaart te maken.
De klim naar boven over de pas gestorte lavastenen is zwaar. Ik ben al moe voor we aan de gorillatrekking beginnen.
Gelukkig lukt het Alex nu wel.
Nu nog een rit van anderhalf uur door de bergen. De weg is verschrikkelijk en kijk erg elmatig het af grond in. Ik zie heel mijn leven in die rit voorbij komen en denk als we de afgrond ingaan dan toch wel nadat ik de gorilla's gezien heb.
Maar gelukkig brengt Alex ons veilig naar het regenwoud.
We krijgen een daar een korte uitleg. We mogen ze aankijken en teruggrommen als ze dat naar ons doen. We mogen niet dichterbij als 7 meter. Als je verkouden bent of last heb van " going duck" mag je niet mee. Wij houden wijselijk onze mond, niks laat ons nu nog tegenhouden! Als de gorilla's boos worden moeten we ons klein houden en met ons hoofd naar beneden.
De spanning stijgt bij ons 4 en het is nu echt zo ver.
Marischa en ik nemen samen 3 porters om onze rugzakken te dragen en ons te helpen als het moeilijk word.
Er gaat nog een gids mee en 2 bewapende begeleiders. Een voorop en een achteraan. 2 Duitsers sluiten nog bij onze groep aan.
Alle drie de porters van ons zijn studenten die eenmaal in de maand mee mogen om toeristen in het regenwoud te helpen.
We volgen braaf de gids, we lopen over een s mal paadje. De Duitse vrouw valt na 5 meter al met een been de afgrond in en ik vraag me af wat nog gaat komen.
We volgen braaf achter elkaar. De tocht is zwaar maar ik geniet en vind het super om mee te maken. De porters helpen goed en de stok die we in het begin van de tocht kregen is een welkom middel
. Zo kunnen we voelen of het veilig is om je voet er neer te zetten, we klimmen en klauteren en lopen over stenen door het water. Ik laat de hand van mijn persoonlijke begeleider graag de mijne vast houden. Marischa en ik maken allebei een keer een schuiver. De grond is erg vochtig. Dan krijgen we een sein dat de gorilla's door de verkenners die smorgens vroeg de jungle ingegaan zijn ze gevonden hebben. ze zijn redelijk dichtbij nu maar wil wel zeggen dat we naar de overkant moeten door een soort vallei van alleen maar dichtbegroeid groen.
Ik vind het geweldig. De gids voor ons moet echt al kappend voor ons een paadje maken. Onze voeten zitten regelmatig vast door de wortels of takken. De handschoenen die ik aan heb komen nu goed van pas. Het gaat heel langzaam en voorzichtig de takken wegduwend en nadenkend over elke stap die we dalend en daarna stenigend doen. En dan ineens wenken ze op iets wat wij nog niet herkend hebben. Op dit punt moeten we onze drankfles, ons stokken en de porters achterlaten met onze rugzakken. Nu moeten we het alleen doen. Maar door de adrenaline die ik nu krijg lukt het me om te volgen. Zonder stok, zonder mijn assistent. Dan staan we ineens bij een zilverrug die voor ons een boom inklimt. Wow wat een megabeest. Hij ziet niet dat ik een traan moet wegpinken zo blij ben ik om hem te zien. Hij draait zijn rug naar ons toe maar we kunnen op ons gemak foto,s maken. Dan zien we nog een baby. Zo speels nog! Hangend aan de takken. We kijken allemaal. Dan draai ik me om en er zit er een vlak achter me die de gidsen zelfs nog niet gezien hadden. Ik knip vlug e en foto voor ze in het woud verdwijnt.
Ook de zilverrug is in de bosjes verdwenen. We gaan ze achterna. Als ze aan het eten zijn van het groen kappen de verkenners en de gidsen het groen weg zodat we ze beter kunnen zien. We zien in totaal een familie van 3 vrouwtjes met 2 baby's en een zilverrug het alfamannetje.
Alleen van de te houden afstand komt niet veel terecht. Ik ben zeker dichterbij geweest als twee meter! Na een uur moeten we terug, als we het ravein weer uit zijn nemen we even rust om iets te eten en te drinken nadat de porters ons weer tegemoet kwamen. We zijn allemaal heel blij met wat we gezien hebben en de regen die nu begint te vallen vinden we niet eens erg.
Als we terug zijn krijgen we een bewijs dat we ze gezien hebben en dat we de tocht goed voldaan hebben.
We betalen de porters en geven ze alle drie een mooie tip.
Vol verhalen rijden we dezelfde weg weer terug en luisteren na de verhalen van de andere groep die een andere familie bezocht heeft als we weer bij de lodge zijn.

Helaas is er ook weer een echte Marga actie geweest. Met het geld overhandigen van de porters heb ik ze het verkeerde stapeltje geld gegeven. ik had een stapeltje met het geld voor hun en eenstapeltje met het geld wat ik dan nog over zou hebben.
Ik heb dus een fooi gegeven van 200.000 shilling wat ongeveer 60 euro is bovenop de tip die ik al had gegeven
Volgens mij hebben ze nu hiervan een geit gekocht en zijn ze nu een flinke party aan het houden met het hele dorp!